Po Młynie Parowym nie ma śladu. Stał w miejscu, gdzie obecnie rosną drzewa.

W miejscu, gdzie obecnie przebiega wiadukt, prowadzący do Mostu Poniatowskiego, w roku 1823 otwarto drogę Nowo-Jerozolimską.

Droga łagodnie opadała nasypem ze szczytu Skarpy Wiślanej ku brzegowi Wisły. Powstała, by złagodzić stromiznę Skarpy, co uczyniło transport towarów z portu na Solcu i manufaktur na Powiślu do dzielnic położonych na Skarpie, łatwiejszym.

U podnóża Wiślanej Skarpy, po południowej stronie drogi, w roku 1826, rozpoczęto budowę potężnego gmachu. Był to, zaprojektowany przez Adolfa Schucha, Młyn Parowy.

Adolf Schuch, syn Chrystiana, architekta ogrodów w czasach stanisławowskich, wykonał projekt na zlecenie spółki, założonej przez ziemian i przemysłowców, a noszącej nazwę „Towarzystwo Wyrobów Zbożowych”.

Młyn Parowy.

Młyn rozpoczął produkcję w roku 1828, stając się największym tego typu zakładem w kraju. Wkrótce dobudowano piekarnię i bednarnię.

Wydawało się, że inwestorzy zrobili znakomity interes, bo przecież mąka i chleb są produktami pierwszej potrzeby.

Plan zakładu z roku 1859.

Wkrótce okazało się, że nawet przy takim przedsięwzięciu ważna jest umiejętność zarządzania.

Po powstaniu listopadowym, na skutek złych operacji handlowych, spółka popadła w długi i w roku 1834 młyn został zajęty przez Bank Polski, a w roku 1836 – wystawiony na licytację.

Zakupili go bracia Łubieńscy ale ich własności młyn pozostał niespełna przez rok. W roku 1837 nowym właścicielem został Piotr Steinkeler.

Nowy właściciel, pionier polskiego przemysłu, był postacią nadzwyczaj barwną.

Dziedziniec Młyna Parowego. Lata sześćdziesiąte XIX wieku.

Inwestował w kopalnie i huty, położył podwaliny pod Zagłębie Śląsko-Dąbrowskie. W roku 1838 otworzył sieć kurierską obejmującą praktycznie wszystkie ważniejsze trakty Kongresówki i okolic.

Pod Londynem otworzył walcownię blachy cynkowej, w Pomiechówku – cegielnię.

Piastował stanowiska radcy Banku Polskiego i starszego warszawskiej giełdy.

Dzięki jego staraniom na ulicach Warszawy pojawił się drewniany bruk.

Siedzibę swojej spółki ulokował w Pałacu Mniszchów. W tym samym budynku mieściła się Resursa Kupiecka.

To tylko nieliczne z jego dokonań.

Dziedziniec Młyna Parowego. Lata sześćdziesiąte XIX wieku.

Steinkeler młyn unowocześnił i rozbudował. Postawił nowe spichrze ale jednocześnie na terenie młyna uruchomił tartak, fabrykę fornirów i kafli, a przede wszystkim rozpoczął produkcję powozów, od jego nazwiska nazywane steinkelerkami, i dyliżansów.

12 osobowe karety zaczęły obsługiwać połączenia pomiędzy miastami, jeżdżąc w barwach firmy kurierskiej, należącej do Steinkellera.

Niestety, nie wszystkie inwestycje przedsiębiorczego przemysłowca zakończyły się sukcesem i w roku 1849 ogłoszono jego bankructwo,

Na mocy układu, Bank Polski ponownie przejął Młyn Parowy ale Piotra Stenkellera pozostawiono na stanowisku dyrektora.

Zmarł 11 lutego 1854, a niedługo później, 7 lipca, spłonął młyn.

Pożar w roku 1866.

Pożar zgromadzonych materiałów i produktów trwał… kilka tygodni i był jednym z największych, jakie w tamtym czasie nawiedziły Warszawę.

Wprawdzie zakład odbudowano ale ponownie spłonął w roku 1868.

Koszary Blocha.

Ruiny odkupił inny wielki przemysłowiec tamtej epoki, Jan Gotlieb Bloch, i polecił przebudować na koszary. Od jego nazwiska nazywano je koszarami Blocha.

W latach 1917 – 1918 kwaterowali w nich legioniści marszałka Józefa Piłsudskiego.

Budynki uległy zniszczeniu w czasie II Wojny Światowej i po wojnie nie zostały odbudowane.

Dzisiaj możemy spacerować pośród parkowych, a po wielkim Młynie Parowym nie ma najmniejszego śladu.

*Arek*

https://www.facebook.com/ArktourWHU

www.arktour.pl

Na pocztówce widoczny wiadukt Mostu Poniatowskiego, a po stronie prawej – koszary Blocha.