W roku 1818 Joseph Mohr, wikary właśnie utworzonej parafii świętego Mikołaja w leżącej na terenie Austrii miejscowości Oberndorf bei Salzburg uznał, że pasterkę uświetni napisanym przez siebie dwa lata wcześniej wierszem. Tak, kapłana nawiedzała czasem muza i wtedy chwytał za pióro.
Po namyśle doszedł do wniosku, że wiersz stanie się bardziej atrakcyjny jeśli otrzyma oprawę muzyczną. Rankiem, 24 grudnia 1818 roku, odwiedził Franza Grubera, nauczyciela muzyki a jednocześnie parafialnego organistę z prośbą o błyskawiczne skomponowanie prostej melodii. Gruber porzucił przedświąteczne przygotowania i rzeczywiście w tempie imponującym skomponował muzykę do wiersza autorstwa wikarego. Kompozycja została przygotowana na dwa głosy, chór i gitarę. Nowo utworzona parafia jeszcze nie dorobiło się solidnych organów i organista, grający również w innej parafii, posługiwał się kościele w Oberndorf nie do końca sprawnymi organami przenośnymi. Ponieważ nie ufał im ani trochę, zdecydował się na podkład muzyczny dla partii solowych złożony z chóru i gitary.
Zaczęło się od tego, że podskarbi wielki koronny Jan Jerzy Przebendowski herbu Kuna uchodził w oczach wielopokoleniowej arystokracji za nowobogackiego. Rzeczywiście, urodzony w rodzinie średniozamożnej szlachty, majątku dorobił się w drugiej połowie XVII wieku. Żeby podkreślić swój wysoki status społeczny, zdecydował się wznieść pałac doskonale znany podróżującym dzisiaj Aleją Solidarności od placu Bankowego do tunelu Trasy W/Z lub w drugą stronę. Ponieważ jednak zgromadzony majątek nie wystarczył na budowę pałacu godnego dla osoby pretendującej do miana arystokraty, Jan Przebendowski pożyczył całkiem sporo kapitału od swojego przyjaciela, a był nim nie byle kto, bo sam król August II. Na marginesie, pożyczone pieniądze nigdy nie zostały zwrócone.
Obchodom Świąt Wielkiej Nocy w przeszłości towarzyszyły nie tylko uroczystości religijne ale również liczne festyny organizowane na terenie Warszawy. W roku 1892 Konrad Brandel udokumentował festyn wielkanocny zorganizowany na Polu Mokotowskim. Mniej zamożna publiczność bawiła się na festynach organizowanych na Placu Ujazdowskim, dopóki nie został zajęty przez Park Ujazdowski, za rogatkami wolskimi lub na Polu Mokotowskim. Klasa średnia preferowała Dolinkę Szwajcarską.
Na górnym zdjęciu ulica Gęsia z pocztówki wydanej około roku 1910. Odcinek widziany od ulicy Dzikiej w kierunku Nalewek.
Warszawy historia ukryta 