Grób Augustyna Glińskiego, pierwszego „gliny”, widoczny w głębi.
Uwaga! Gliny! – ostrzegają się przestępcy, przydybani w trakcie pełnienia obowiązków czyli w momencie popełniania niecnych uczynków.
Stanisław Grzesiuk w powieści „Boso ale w ostrogach” objaśnia, że glina ma tę brzydką cechę, iż przyczepia się do obuwia i bardzo trudno ją usunąć. Podobnie ma być z policjantem, który wpadłszy na trop przestępstwa jest dla sprawcy równie kłopotliwy, bo ciężko się go pozbyć.
W akcji pod Arsenałem dowodził sekcją „Butelki”, brał udział w akcji odbicia więźniów z transportu kolejowego pod Celestynowym, uczestniczył w akcji „Taśma”, w składzie grupy „Atak I” szturmując niemiecką strażnicę w Sieczychach. To wtedy zginął Tadeusz Zawadzki „Zośka”.
W czasie Powstania Warszawskiego przeszedł cały szlak bojowy batalionu „Zośka” od Woli do Czerniakowa trzykrotnie odnosząc ciężkie rany.
W nocy z 17 na 18 września 1944, nieprzytomny, został ewakuowany z Czerniakowa na prawy brzeg.
Placyk Kanonia we wrześniu 1942. Państwowe Archiwum w Warszawie.
Czasem, gdy zdarza mi się opowiadać o historii Warszawy słyszę „wy tu w Warszawie to na grobach mieszkacie”. Rzeczywiście, tak jest, nawet pomijając kwestię II Wojny Światowej.
W obecnych granicach miasta znajduje się około pięćdziesięciu miejsc, w przeszłości będących miejscami pochówku. Po przeważającej części z nich nie ma już najmniejszego śladu i mało kto, znajdując się przy dzwonie na staromiejskim placyku Kanonia kojarzy miejsce z najstarszym, warszawskim cmentarzem. A placyk był częścią cmentarza. Część szczątków osób tu pochowanych spoczywa w ossarium bazyliki archikatedralnej pod wezwaniem świętego Jana.
Joanna Neybaur, nazywana Matką Sierot, spoczęła w rodzinnym grobowcu zaraz przy bramie wejściowej Cmentarza Ewangelicko Augsburskiego. Zwracające uwagę wchodzących efektowne popiersie odkuł jeden z najlepszych ówczesnych warszawskich rzeźbiarzy, Bolesław Syrewicz. Nic dziwnego, że odwiedzający cmentarz starają się dociec kim jest kobieta obserwująca ich, gdy przekraczają bramę pomiędzy światem żywych i umarłych. Chociażby z tego powodu trwa pamięć o Matce Sierot i nie ma chyba przewodnika, pomijającego jej osobę w czasie spaceru po tej nekropolii.
Tymczasem człowiek opatrzony tytułem Ojca Sierot spoczywa na uboczu cmentarza katolickiego na Powązkach i nie ma efektownego nagrobka. Mało kto zwraca na niego uwagę a przecież na cmentarz odprowadzały go tłumy. Czytaj dalej
Przeszukując Internet w poszukiwaniu materiałów do jednego ze spacerów przykuło moją uwagę zdjęcie polskiego żołnierza z okresu wojny polsko-bolszewickiej, jak to mawiał pan Konstanty Aniołek, „w kolorze żałobnem”.
Po zgłębieniu tematu okazało się, że czarnoskóry wojak po przejściu do cywila przez pewien czas przebywał w Warszawie a swoje życie po roku 1918 związał z Polską.
Ale po kolei.
Wchodząc na Cmentarz Ewangelicko Augsburski trudno nie poczuć na plecach spojrzenia kobiety, której popiersie umieszczono w niszy okazałego grobowca rodziny Kazimirusów.
Nawet jeśli jesteśmy odporni na kamienne spojrzenie spoczywające na nas, to i tak, wcześniej czy później, ta praca przyciągnie naszą uwagę perfekcją wykonania. Nic dziwnego.
Jej autorem jest znakomity rzeźbiarz, działający w Warszawie w latach 1851 – 1899, Bolesław Syrewicz.
Aby wyjaśnić, kim jest przedstawiona kobieta, zacznijmy od początku.
Szanowni Państwo! Poza zamieszczaniem materiałów informacyjnych na temat przeszłości Warszawy zajmujemy się również organizacją spacerów, prelekcji i wycieczek dla osób indywidualnych, szkół, uczelni oraz instytucji. Organizujemy również wyjazdy poza Warszawę.
Jesteśmy wpisani Rejestru Organizatorów i Pośredników Turystycznych Województwa Mazowieckiego numer 1923.
 | ZOA o Nalewki – ulica, która… |
 | Phil Gold o Nalewki – ulica, która… |
 | Aneta Balcerkiewicz o Stanisław Grodzki – pier… |
| MIŁOŚĆ Z ODCIĘTĄ GŁO… o O malarzu, który z miłości zys… | |
| ul. Smętna – „… o Ulica Smętna. |
