Mauzoleum Hindenburga. Foto: Bundesarchive

W roku 1927 niedaleko miejscowości Hohenstein (obecnie – Olsztynek) stanął olbrzymi monument mający upamiętniać niemieckie zwycięstwo w tak zwanej Drugiej Bitwie pod Tannenbergiem. (Pierwsza bitwa pod Tannenbergiem po polsku jest nazywana bitwą pod Grunwaldem).

Architektonicznie mauzoleum nawiązywało do kamiennego kręgu w Stonehenge.

W roku 1934 do jednej z wież złożono ciało marszałka Paula von Hindenburga, przez co budowla zyskała miano Mauzoleum Hindenburga.

Dwadzieścia osiem lat po ceremonii pogrzebowej marszałka, przedstawiciele „władzy ludowej” odsłonili znacznie skromniejszy pomnik przy ulicy Smolnej w Warszawie.

Oficjalnie pomnik nosił nazwę „Pomnik Bojowników o Polskę Ludową i Pomnik Partyzanta Gwardii Ludowej”. W skrócie nazywano go „Pomnikiem Partyzanta”, a warszawska ulica, po swojemu przekorna, szybko ochrzciła go „Pomnikiem pijaka”.

Interesujące jest nawiązanie w stylistyce „Pomnika Partyzanta”, realizowanego przecież na zlecenie komunistycznej władzy, do chrześcijańskiej Piety – Matki Boskiej trzymającej na kolanach martwego Chrystusa.

I teraz połączmy historię pomników.

Budowa Domu Partii. Foto: Tygodnik Ilustrowany „Stolica” http://mbc.cyfrowemazowsze.pl/

 W styczniu 1945 roku Niemcom w ostatniej chwili udało się wywieźć trumnę ze zwłokami marszałka, a pomnik – mauzoleum wysadzono w powietrze. W roku 1949 rozpoczęto ostateczną rozbiórkę ruin.

Część granitowych płyt przetransportowano do Warszawy, gdzie użyto ich, między innymi, do budowy schodów pomiędzy poziomem ulicy a parterem gmachu KC PZPR oraz cokołu „Pomnika Partyzanta”.

Przechodząc po granitowych płytach przed dawnym Domem Partii czy opierając się o cokół „Pomnika Partyzanta” dotykamy fragmentów pomnika mauzoleum marszałka Hindenburga.

A jeśli ktoś będzie jechał w kierunku mazurskich jezior, może po drodze, poszukać pod Olsztynkiem, tkwiących w ziemi fundamentów monumentu.

I lojalnie uprzedzamy – nie należy spodziewać się architektonicznych fajerwerków. Właściwie musi wystarczyć świadomość, co tu kiedyś stało.

*Arek*
www.arktour.pl