Pałac Branickich przy ulicy Frascati 22 .

Trzeciego września 1939 roku Francja i Anglia wypowiadają wojnę III Rzeszy. Tłumy rozentuzjazmowanych warszawiaków wiwatują pod ambasadami tego dnia pod ambasadą Wielkiej Brytanii, a następnego – Francji.

O ile większość mieszkańców Warszawy bez problemu wskaże, gdzie przed wojną mieściła się ambasada brytyjska, o tyle wskazanie ambasady francuskiej może nastręczać problemy. Dodatkowo wskazanie miejsca utrudnia fakt, że budynek, w którym się mieściła, już nie istnieje.

Szkic pałacu od strony Wisły.

Pałac na terenie dawnego parku Frascati polecił wznieść Władysław Branicki. Prace projektowe zostały zlecone Leandro Marconiemu, który zaplanował obiekt, utrzymany w stylu renesansu francuskiego.

W takim właśnie stylu zbudowany został, zachowany do dzisiaj, pałac Zamoyskich przy ulicy Foksal, nota bene również wzniesiony według projektu Leandra.

Pałac zbudowano w latach 1873-1878 i obłożono czerwoną cegłą klinkierową, co dało asumpt do określenia go mianem „Czerwonego pałacu”.

Pałac przed wojną, w w czasie okupacji i miejsce po nim obecnie.

Rezydencja składała się z dwupiętrowego korpusu, wzniesionego wzdłuż brzegu Skarpy Wiślanej oraz dwóch jednopiętrowych oficyn. Po środku korpusu znajdował się ryzalit z wejściem głównym.

W 1918 roku w pałacu Józef Piłsudski konferował z Radą Regencyjną na temat przekazania władzy.

W wyniku nowego układu granic większość majątków ziemskich rodziny Branickich pozostała na terytorium tworzącego się państwa sowieckiego. Mocno ucierpiała na tym kondycja finansowa rodu.

Ponieważ rodziny nie było stać na utrzymanie pałaców, wynajęto je zagranicznym przedstawicielstwom dyplomatycznym.

W pałacu przy Nowym Świecie ulokowali się dyplomaci brytyjscy, zaś w „Białym Pałacyku” w Alei Na Skarpie, ulokowało się przedstawicielstwo chińskie.

W tym miejscu stał Pałac Branickich.

Do „Czerwonego Pałacu” w roku 1924 wprowadził się ambasador Rumunii, a w roku 1934 pałac przejęła dyplomacja Francji.

Gdy tłum śpiewał na dziedzińcu „Marsyliankę” francuscy dyplomaci pakowali się, by odjechać z ogarniętej wojną Polski.

Kilka dni po opuszczeniu rezydencji przez ambasadora, na gmach spadły bomby. Mury dawnej ambasady rozebrano po zakończeniu wojny.

Słupek ogrodzenia – jedyny ślad po pałacu.

Z pałacu, w okresie Powstania Warszawskiego, Niemcy prowadzili operacje przeciwko Powstańcom, broniącym jedynego połączenia między Śródmieściem, a Powiślem Czerniakowskim.

Jedynym śladem rezydencji, który przetrwał do dziś, jest słupek ogrodzenia ze śladami po uderzeniach kul.

*Arek*
http://www.arktour.pl