Po 17 stycznia 1945 roku niemal natychmiast do zrujnowanego miasta zaczęli powracać jego mieszkańcy. Błyskawicznie również ruszyła, spontaniczna początkowo, odbudowa.
Uruchomienie komunikacji stało się priorytetowym celem w zrujnowanej stolicy.
Po mieście, niemałym przecież, trzeba było przemieszczać się na dłuższe dystanse ale i tu znalazła zastosowanie pomysłowość i przedsiębiorczość.

Tę furmankę właściciel zaadaptował do przewozu osób poprzez dodanie prowizorycznego daszku. W czasie deszczu na głowę już nie kapało.
20 czerwca 1945 ruszyła pierwsza linia tramwajowa. Można było przejechać nią z centrum Pragi na Grochów. Na lewym brzegu pierwszy tramwaj pojechał z Okęcia na ulicę Opaczewską 15 września 1945 roku.
Pierwszym, publicznymi środkiem komunikacji „autobusowej” stało się kilka ciężarówek, które przystosowano do przewozu ludzi poprzez zamocowanie desek na skrzyniach.
Od 11 kwietnia jeździły one stałą trasą z placu Narutowicza na Pragę.

Jeszcze dwie damy i ruszamy – krzyczeli kierowcy pojazdów dostosowanych do przewozu osób.
Przystanek w Alejach Jerozolimskich.
Na początku roku 1946 Londyn obdarował Warszawę dziesięcioma piętrowymi autobusami Leyland. Przez dwa lata jeździły po stołecznych ulicach.
1 stycznia 1946 na ulice wyjechało 30 trolejbusów przekazane Warszawie przez ZSRR.
Popatrzmy na powojenne środki warszawskiej komunikacji.
*Arek*
https://www.facebook.com/ArktourWHU
www.arktour.pl
—
Zdjęcia pochodzą z materiałów udostępnionych na stronie Mazowieckiej Biblioteki Cyfrowej: