Zabudowania kościoła Św. Klary (Bernardynek) w XVIII w. W 1819 roku zabudowania przekazano Akademii Muzycznej,

Historia Akademii Muzycznej, czyli dzisiejszego Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina sięga roku 1810, kiedy powstała Szkoła Muzyki Elementarnej i Sztuki Dramatycznej.

Około roku 1819 Akademia otrzymała w użytkowanie zabudowania po zlikwidowanym klasztorze i kościele Bernardynek. Przez kolejne lata działała pod nazwą „Instytut Muzyki i Deklamacji” (1821-26) a później jako Szkoła Główna Muzyki. Rektorem był Józef Elsner, który w latach 1826-29 nauczał Fryderyka Chopina.

Uzdolnienia młodego muzyka Elsner podsumował na świadectwie zdaniem: „szczególna zdatność, geniusz muzyczny”.

Szkoła została zlikwidowana po Powstaniu Listopadowym i i na jej reaktywację trzeba było czekać aż do roku 1860. Wtedy to, inicjatywy Apolinarego Kątskiego, ucznia samego Niccolo Paganiniego, uczelnia powróciła pod nazwą Instytutu Muzycznego .

Szkoła ulokowano w mocno zaniedbanym Pałacu Gnińskich (od 1854 roku były tam koszary wojskowe) – kościół Bernardynek rozebrano w międzyczasie pod budowę wiaduktu Pancera.

Rozbiórka kościoła świętej Klary i klasztoru Bernardynek w Warszawie. Autor – Wincenty Kasprzycki.

Na początku XX wieku rejony ulicy Okólnik rozparcelowano pod zabudowę mieszkalną. Wtedy też podjęto decyzję o budowie nowego budynku Konserwatorium. Projekt budynku, mającego mieścić salę koncertową oraz sale lekcyjne sporządził Stefan Szyller, autor, między innymi, projektu gmachu Politechniki Warszawskiej.

Nowy budynek dostawiono latach 1913-14 do „starego”, likwidując istniejący tu od XVIII wieku ogród.

Przed II Wojną Światową nowy budynek konserwatorium zamykał perspektywę ulicy Ordynackiej. Po prawej widoczna elewacja północna Cyrku na Ordynackiej.

Nowy obiekt powstał w stylu zmodernizowanego klasycyzmu i empiru.

W zwieńczeniu znalazło się charakterystyczne okno termalne z trójkątnym szczytem. Początkowo nad oknem umieszczona była maska kobieca, zastąpiona następnie na harfę wpisaną w wieniec – znak szkoły.

Nim jednak ukończono budowę, wybuchła I wojna światowa i Rosjanie zajęli gmach na szpital stomatologiczny. Prace wykończeniowe ukończono po roku 1915, gdy Rosjanie wycofali się z Warszawy.

W roku 1922 nastąpiła rozbudowa, przybyły nowe sale wykładowe, według projektu Teofila Wiśniowskiego.

Nowy budynek konserwatorium w roku 1937. Nowy budynek dobudowano do Pałacu Gnińskich. Widok od strony ulicy Okólnik.

W roku 1930 uczelnia uzyskała status szkoły wyższej, a jej pierwszym rektorem (1930-31) został kompozytor Karol Szymanowski.

Podczas okupacji uczelnia działała oficjalnie jako zawodowa szkoła muzyczna. W 1944 roku gmach podzielił los dużej części zabudowy Śródmieścia – został spalony.

Poważnemu zniszczeniu uległ też „stary” budynek pałacu. Po wojnie podjęto w roku 1950 odbudowę jedynie Pałacu Gnińskich (według projektu Mieczysława Kuźmy), rozbierając resztki pozostałych obiektów.

W ten sposób, na miejscu zniszczonego w czasie wojny Cyrku na Ordynackiej, w latach 1959-1966 zbudowano gmach nowej Akademii Muzycznej (obecnie Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina).

W Pałacu Gnińskich ulokowano natomiast Muzeum Fryderyka Chopina.

*Mirek*